|
Bazen en çok konuşulması gerektiğinde susulur, sanki dışarıda hiç kimse yoktur. içeride yalnız sen...
Gırtlağını yakar geçer duman,
ciğerlerinde yaralar açar,
ve öksürürsün bir bardak su içerken durmadan...
yine gözlerin kısılır ve zihnin bir parlar o zıkkımı yakarken,
yakmamak elde değildir,
dumanı çekmek ciğerlerine kadar.
Duysa kim bilir kimler, ne kadar ağlarlar arkamdan,
şu gönlümün yaralarını.
duysa anam, hiç durur mu göz pınarları?
benim içerim kururken, sevdalının sözü durur mu?
Ama bazen,
herkes suskundur, suskun ve sessizdir tek başına ve birlikte,
herkes suskundur ve söylenecek o kadar çok şey vardır.
kimse konuşmaz ve sen, konuşmazsın.
bazı şeyler en çok konuşulması gerektiğinde susulur,
sanki dışarıda hiç kimse yoktur,
ve içinde yalnız sen.
|
