Yalın halimle seviyorum yalnızlığı,
Hani şu ben halimle.
Hani hiçbir insanın ulaşamadığı,
Hani bana bakıpta; evet bu sensin işte dediklerinde
Hani aslında o ben olmayan halimdeki ben ile seviyorum.
Tüm gözlerden arınmış
Sadece senin gözlerindeki halimle seviyorum, kim bilir...
Nasıl bir duygudur ki beni bana anlatır,
Seni bana anlatır.
Hani şu içinde sen olan yalnızlığı seviyorum ben.
Özlüyorum bazen bu senli yalnızlığı.
Ölüm gibi birşey olsa gerek yalnızlık.
Öldüğün o an gibi birşey olsa gerek.
Çünkü tam o anda
Ne fani hayattasın ne gelecek zamanda
Tam ortalarda bir yerlerde.
İşte tam orada,
Sevdiklerin yok, sevenlerin yok,
Zaman yok,
Hayat yok, nefes yok,
Dert yok, tasa yok
Bir de sen yoksun.
İşte tam o anda başlar yalnızlık
Tabi bir de sen.
Kimseler yok etrafımda,
Tavandaki lambanın etrafında dönen pervaneler yok,
Annem yok mesela yanımda, babam yok,
Düşüncelerim yok, isteklerim yok,
Senin nefesin yok, tenin yok,
Bir tek ben varım şu dört duvar iki pencere içinde.
İşte yapayalnızım.
Ama sevmedim ben bu yalnızlığı çok sıkıcı.
Sen yoksun içinde.
Bir an seni geçiriyorum aklımdan.
Beynimin kıvrımları doluyor senle.
Gülüşün geliyor aklıma gülüyorum,
Duruşun geliyor aklıma öyle duruyorum bakarak duruşuna,
Nefesin geliyor aklıma ensemi yalayıp geçiyor rüzgar
İşte bu sensin diyorum.
Ben, içinde sen olmayan yalnızlığı sevmiyorum.
Benim için yalnızlık seninle olur diyorum.
Bundan sonra yalnızlığın adı sen olsun diyorum.